مرد از کویر فراز آمد. خلق را دید؛ جمع آمده اند. روبهم در گفت و شنود اند. صدا مثل خود شان غریب و نا آشنایند. همهمهء گنگ فراز سرشان در گردش؛ زبانی که نه خاموشی دارد ونه مستی آنچنان که به لگامی رامش ساخت. مرد درحیرت از بودن این همه هیچ، پای بر پشت صخره ای کفت، فریاد صد چند برابر رها کرد:
آی! برای چه در کشماکش اید؟ یاوه یاوه چه می سرایید؟ برگ ها روزی می ایستند و روزی می نشینند درخاک، رنگ، رنگ، رنگ؛ آهنگ قدم های ناخوانا. سیر ابری را در مسیر خویش تماشا کنید.
خلق چشم از هم بازگرفته "دیده" بر غریو "فریاد" دوختند. مرد، پشت پلک خویش را خارانده زبان به ملاطفت گشود:
جمعی تان خیال بر چراگاه زندگی می چرانید. رنج ها بر خود هموار می دارید؛ گاوان که یوغ هاشان را از سنگلاخ های تاریک حمل می کنند. بذر به پای خاک می افشانید؛ چرخ، چرخ، چرخ، دانه به خرمن می رسد. آه اگر آفت مجال ندهد! ؟؟
گروه دیگر خود را به ایجاز مرور می کنند. سکه را یک روی می شمارند و زندگی را یک گام؛ شراب و کباب. اندیشه را چونان کاغذی در آب رها می سازند. دست بر چشم می نهند تا آن طرف تر از برگ را خوب تر تماشا کنند.
از شماست دسته ای که "وحدت" را "کثرت" و "کثرت "را "وحدت" می بینند، آری، آدمی یک "زاد" و یک "ولد" است. مردن کهنه شدن است؛ پست انداختن، نوشدن در "زاد" دیگری. "نسخ"،"گذشته" و پناه در "آیند".
اما من خبر از مرگ دیگر دهم شما را؛ مرده ای در قالب زنده ای پیر می شود، مرگ ورق دیگر نیست، پست پنهان "من "است، لهجه ای است در سایهء سخنی که با شما آشنا ست؛ دو متناقض در وجود واحد، شب و روز پنهان از هم و خفته در هم. این چنین مرگ را سخت تجربه کرده ام. پس از من این "یاد" را زنده نگهدارید.
مرد دست به قبضهء تسبیح گذاشت. نگاهش تا سطح دانه های چوبین کشیده شد. گره اشکش شکست. پرندگان چشم به دانه های سرشکی دوخته بودند که از "دیدهء" مرد در خاک می غلتیدند. مرد دیگر باره قامت " فریاد" بلندکرد:
هان! مرگ از آن دست نیست تا شما را به یکباره آشنای خود کند بل هردم به سراغ تان خواهد آمد. به رنگ های ممکن. چنگ در چشم، گوش و دهان تان فرو خواهد کرد. اما نه همه تان؛ تنها آن کسان با او دست خواهند داد که آیهء "وجدان" را تعویض خویش کرده باشد. من آن مرگ را دیده ام.نه هرجا بل یا در:
کنار گذرگاه؛ وقتی عابر شیک، بر صدای گرد آلود بیوه ای عف زد.
یا گرد لنگر گاه دروازه ای؛ وقتی دستی امید وار تا تقاطع " دیده" برای دیدن آفتاب فراز می آید، "قفل" دو چند می شود و "دلی" فرومی ریزد.
یا چاشتگاه، زیر سایهء یک "بید"؛ چون دست از همه شستی، آمدی تا تنهایی ات را قسمت کنی، "تبری" تو را با سایهء "بید" قسمت کرد.
عرق روی رگ های گلوی مرد را پر کرد. خواست تا زبان پنهان دارد اما همهمهء خلق دوباره "فریاد"ش را روشن ساخت:
بدانید! گفتگو اگر از "من" است و با " من" نیست، شمشیری است که "مرا"، "تو" و "ما" را جمع مرگ می سازد.
عقده گلوی مرد را فشرد، "نگاهش" به خاک افشاند. "دیده" برهم نهاده بازگشود"؛
خلق حتی یکی دیده نمی شود. آهنگ باد، ریگ های داغ را می شوراند. احساس کرد هوا شده است. به "خود" نگرست؛ "جنازهء پوسیده." پنبه های ابر از شیار پیشانی مرد می گذشتند.