صدای سوخته

هنوز کابوس تمام نشده، کوچه را بغل کرده می‏بری با خود

پاهایت از خودت نیست  

دست‏هایت

 سرت که هرگز برنمی‏گردد جایش

صبح بخیر ارباب!

پشت میز

دلت را رها می‏کنی       میان کاسه خالی بچه‏ها

با تمام جسامتت خارج می‏شوی از چشم زنی

به گونه‏هایش

آه! لعنت به این چانس

می‏نشینی            چاقو می‏زنی به خودت

مثل نانی     هفته هفته 

 تیک  تاک      تیک  تاک

میان خنده‏ها        تازه می‏شوی- خون سیاه بی‏آبرو

خیابان‏ها    تمام          مست می‏کنند

می‏ریزی روی دامنت    که تر شده است از گنجشک‏ها

آب و دانه می‏شوی

گاهی کابل          گاهی بامیان

دهنت پر می‏شود   از جنازه‏ها       

دریای کابل بوی سوختگی بالا آورده

آخ!    زنی آن بالا                شوهرش را انداخته به تنهایی

موهایش را می‏فروشد به ارگ

بیچاره!      دختری دم بخت

 چقدر دم کشیده در پیاله‏خانه جنرالان

دیدی؟  وقتی شیشه‏های ریخته را جمع می‏کردند

هیچ کودکی قلب نداشت

ابرها         هی   پایین          هی   بالا

یک مشت سنگ آورده است           داده دست زاغ‏ها

پشت میز    ترک  ترک            ترک       می‏شکنی

صبح بخیر آغا!

صبحانه آماده است بیرون

خودت را جمع می‏کنی    

موهای سپیدت را         که روی پله‏ها مرده است

 آهسته

آهسته      

می‏افتی از دَر

قلبت زمینی است که             علف‏هایش را باد برده

آسمان در چشمت

آب شده             رفته تپه‏ها را ببرد با خود

به دنبال کوچه‏ای که آمدی     گم می‏شوی

سرت را می‏گیری         سرجایش نیست

آبی   قطره   قطره         می‏ترکد روی شانه‏ات

4 حوت 1396- کابل